„ომიანობის დრო რომ იყო, მანამდისინ ექვსი ოჯახი ვიყავით და მერე, ომი რომ დამთავრდა, ესენიც წავიდნენ და ჩვენ დავრჩით. ჩემი ძმაც წამოიზარდა, ცოლი მაიყვანა აქ და მერე ლაფანაანთკარში გადავიდა. მეც აქ დავოჯახდი და მერე წავედი ბარისახოში. 1988 წელს დავბრუნდი. აქ ვცხოვრობდით მე, ჩემი მეუღლე და ჩვენი ბიჭი. სხვა ორი შვილი ჩვენ ადრე დაგვეღუპა, ვიდრე ბარისახოში დავსახლდებოდით. ბოლო შვილი ბარისახოში შეგვეძინა. გელა ერქვივნა. დაბლაა სასაფლაო. მანდ დავკრძალე. მანდ მოისურვა ჩემმა მეუღლემაც. გელამაც დედაჩემთანაო, იძახოდა სულ“, – ამბობს ვახტანგ ჩოლოგაური.

მისივე თქმით, ჭიჩოდან არიან წარმოშობით გულიაშვილები, ფეტვიაშვილები, ხიზანიშვილები, ქეშიკაშვილები, ხუცურაულები, თეთრაულები.

„ბებოჩემი ყოფილა მუქოს ეძახიან მანდ, მანდაური ქალი, წოწკოლაური. პაპაჩემს ყოლია ის. პაპაჩემიცა და ბებოჩემიცა დაუხოცია შავ ჭირს ეძახოდნენ ადრე, ძაან იყო გავრცელებული. ბევრი სასაფლაოა ძაან, ერთი 300, ღმერთმა ჯვარი დაგწეროთ, მეტი მიცვალებულია დაკრძალული. ახლა მარტო მე ვარ დარჩენილი, მეღა ვასოფლებ ჭიჩოს.

პენსია რომ მოვალის, მირეკავენ და მაშინ ჩავდივარ შუაფხოში. იქიდან აქამდისინ რომ ჩახვიდე და ამოხვიდე, 20 კილომეტრია. 20 კილომეტრს მივდივარ და მოვდივარ ფეხით.

მარტო ცხოვრება რთულია იმიტომ, რომ დამლაპარაკებელ არავინა მყავს. ტელევიზორი ამომიტანეს, მარა ცოტა ხანი იმუშავა და გაჩერდა, რა ვიცი. ვერ გავუგე ამას“.

ჭიჩო ზღვის დონიდან 1660 მეტრზეა. სოფლამდე სამანქანე გზა არასდროს მიდიოდა და არც ახლაა. უახლოესი მეზობელი სოფელ მუქოშია, 5–6 კილომეტრში. უკანაფშავში, არაგვის მარცხენა მხარეს ჭიჩოს გარდა არცერთი სოფელი აღარ არის.

ბოლო 20 წლის განმავლობაში უკანაფშავის 23 სოფლიდან 11 გაუკაცრიელდა.