„ჩვენს ხეობაში არიან ისეთი ადამიანები, რომლებიც სხვაგან ვერ წავიდნენ და ვერ გააგრძელეს სწავლა, დარჩნენ უსწავლელი. სხვები წავიდნენ ქალაქში, ისწავლეს, მაგრამ აღარ დაბრუნდნენ.
ძალიან კარგი იქნება, ეს სკოლა საშუალო სკოლა რომ იყოს, ჩვენც აქვე დავამთავრებთ სწავლას, დაბრუნდებიან ის ბავშვებიც, სხვაგან რომ გადავიდნენ.
შარშან სკოლა ოთხმა მოსწავლემ დაამთავრა, ორი - მაღაროსკარში გადავიდა, ერთი ოჯახი კი საერთოდ აიყარა და ბარში წავიდა. იმ ოჯახის ორი უფროსი შვილი დადიოდა მეცხრე კლასში. თან მრავალშვილიანი ოჯახი იყო. ხუთი ბავშვი სკოლასაც მოაკლდა და სოფელსაც.
აქედან აყრის სურილი არ გამჩენია. მართალია, მე დაბადებიდან არ ვცხოვრობ თხილიანაში, მაგრამ დიდი ხანია უკვე აქ ვარ და გული მწყდება იმ ადამიანებზე, რომლებიც აქედან მიდიან. შარშანაც რომ წავიდა ოჯახი, მისი შვილი, ბიჭი ჩემი მეგობარია, ჩემთან შეზრდილი. ძალიან მეწყინა, მეც დამაკლდა და მთელ სოფელსაც“.
„გვინდა, რომ საშუალო სკოლა გაიხსნას, რადგან უკვე ძალიან ბევრი ბავშვი წავიდა აქედან, მათ შორის ჩემი და ბარბარაც. ის ახლა მაღაროსკარში სწავლობს და ბებოსთან რჩება.
მეც რომ გადავიდე მომავალ წელს, ჩემს მშობლებს ძალიან ბევრი საქმე დაუგროვდებათ, მითუმეტეს, რომ ჩვენ ათი და-ძმა ვართ და დედა სამსახურიდან გამომდინარე (ირმა ცქიფაშვილი სკოლის დირექტორია, ავტ), თითქმის სულ გასულია და დახმარება სჭირდება.
ჩემი მეგობრებიც დგანან ამ პრობლემის წინაშე. მაგალითად, წასვლა მოუწევთ და-ძმას, თინათინსა და ავთანდილს, გიორგი ელიზბარაშვილიც თუ გადავიდა აქედან, ალბათ ია მასწავლებელიც იძულებული იქნება წაყვეს და თავის პატარა გოგონასაც წაიყვანს, ანუ უკვე ამდენი მოსწავლე გამოაკლდება სკოლას. ასე სოფელიც დაცარიელდება“, – ამბობს შუაფხოს სკოლის მე–9 კლასის მოსწავლე სოსო ჯაბანიშვილი.