გუდამაყარი ტკივილის ხეობაა, ადამიანებისგან დაცლის ეშინია ამ ხეობას. ეშინია, რომ მოკვდება და თან ისე, რომ ხმასაც ვერ გააგონებს ვერავის, ვერ დაიყვირებს რამხელაა მისი შიში. ხეობის სწორედ ამ შიშმა და ყვირილის ნდომამ გამოტყორცნა გოდერძი ჩოხელი.

არვიცი მთები ნახულობენ თუ არა სიზმრებს, მაგრამ თუ ნახულობენ, გუდამაყრის სიზმარი აი ის იქნება, ყველას რომ დაგვსიზმრებია, როცა ყვირილი გინდა და პირიდან კი ერთი ბგერაც არ ამოგდის.

ავტობუსი ნახევრადაა შევსებული. ახალგაზრდა მხოლოდ მე ვარ. ძალიან მინდა ამ მოხუც სახეებთან ლაპარაკი, მაგრამ რაღაც მაკავებს. უხერხულობას ვგრძნობ, არადა რამდენი აქვთ მოსაყოლი ამ დაღლილ სახეებს. ისევ ფიქრებში იძირები. მიდიხარ ისეთ ადგილას, სადაც არანაირი კომუნიკაცია არ არის, დგას პატარა ქოხები და ამ ადგილის ყურებისას გეჩვენება რომ სამყარო შუასაუკუნეებში გაიყინა.

მოკლედ, იმ დილას, შფოთიანი სიზმრებისგან გამორკვევის შემდეგ, უნივერსიტეტის მაგივრად, (სადაც უკვე რამდენიმე თვეა ფილოსოფიას ვსწავლობ) დიდუბეში წავედი. გადავწყვიტე, რომ ერთ კვირას გუდამაყრის ბოლო სოფელში გავატარებდი, ბურსაჭირში, სადაც პაპაჩემი და ბებიაჩემი ადიან ხოლმე გამოზაფხულების შემდეგ. ბევრი ძროხა ჰყავთ და ამ დროს მთაში ყოფნა ძალიან მოსახერხებელია. ბალახი ძალიან ბევრი და თან ნოყიერია, აღარც მუდმივი თვალის დევნება გიწევს ძროხებისთვის, გაუშვებ დილით და საღამოს ბრუნდებიან (სამართლიანობისთვის და იმ ერთი კვირის განმავლობაში მთებზე სირბილით დაღლილი ჩემი მუხლებისთვის უნდა ითქვას, რომ ყოველთვის ასე იდეალურად არ იქცევიან ძროხები და შეიძლება დღის განმავლობაში რამდენჯერმე მოგიწიოს მათი გატრიალება მთებში და ათასჯერგათელილი ბილიკის კიდევ ერთხელ გადათელვა.)

ავტობუსი ჩოხში ჩერდება. აქედან ბურსაჭირამდე 5 კილომეტრია, რომელიც ფეხით უნდა გაიარო, რადგან გზას შავი არაგვი რამდენჯერმე კვეთს, ხიდები კი მხოლოდ საცალფეხოა. მათ გარდა, ვინც ჩოხამდევე მოგვაკლდა, სულ რამდენიმე ადამიანი დავრჩით, ხოლო ჩოხში დანარჩენებიც გაიფანტნენ და აღმოჩნდა, რომ გზა მარტოს უნდა გამეგრძელებინა. მივყვები გზას და თან ვფიქრობ, ბოლოს აქ რამდენი წლის წინ ვიყავი. ისე კი, დიდი ხანი გავიდა, ბავშვი ვიყავი. არადა, რა კარგად მახსოვს, ბებიაჩემთან და კიდევ რამდენიმე ქალთან ერთად მივდიოდი. მახსოვს, მოხუცმა ქალმა როგორ შემსვა თეთრ ცხენზე და ასე გავიარე რამდენიმე კილომეტრი. მახსოვს, როგორ მიხაროდა.

ადიხარ მთაზე და ფიქრობ, როგორმე უნდა შეძლო, რომ შენთვის ბედნიერება იყოს მთაზე ასვლა და არა მთის მწვერვალზე ყოფნა, რადგან ყოველი მიღწეული მიზანი ამაოა, ხო, ისე, როგორც იმ ერთ კარგ მოთხრობაშია: „ვნების სიმძაფრე შენებაშია და არა აშენებულით ტკბობაში.“  ბოლო ქედს გავცდი და გამოჩნდა მარცხენა გორაზე შეფენილი ქოხები, ერთ-ერთის ეზოში, ახლა, ალბათ, ბებიაჩემი ზის და ძროხას წველის, 5 წუთიც და ჩავეხუტები.

ძალიან გაუხარდა, არ ელოდა. მერე რომ გაიგო ერთი კვირა უნივერსიტეტი უნდა გავაცდინო, გაიკვირვა, თითქოს მისაყვედურა, მაგრამ აშკარაა რომ ეს მოვალეობის მოხდის გამო გააკეთა. ვატყობ, სინამდვილეში ჩემი დანახვა გაცილებით მეტად გაუხარდა, ვიდრე უნივერსიტეტის გაცდენა ეწყინა. მეც მიხარია და ვიცინი, ბევრს ვიცინი. ცოტა ხანში პაპაჩემიც მოდის, უნდათ რომ ყველაფერი მოვუყვე. აქ ყველა ისტორია მნიშვნელოვანი ხდება, რადგან რაფაზე დაყრილი ჟურნალები წლების წინანდელ ამბებს გვიყვებიან, უახლოესი ტელევიზორი კი 5 კილომეტრშია.

მეც ვიწყებ და რაც შემიძლია ვყვები (ისე კი უნდა აღინიშნოს ჩემი უხიაგობა და ლაპარაკის არსიყვარული.) ეს გადამეტებული ინტერესი ყველაფრისადმი თავიდან უცნაური მეჩვენებოდა, მაგრამ შემდეგ დღეებში მეც იგივე დამემართა და მივხვდი ამ გრძნობის ბუნებრივობას. მოკლედ, აქ არ უნდა გაგიკვირდეს, როდესაც პაპაშენი და თქვენი მეზობელი მიხა პაპა ნახევარი საათი კამათობენ გუშინ გავლილი ტურისტების რაოდენობაზე, რომ მიხა დარწმუნებულია, ტურისტები ოცდაორნი იყვნენ, რადგან გულდასმით დათვალა, ხოლო პაპაჩემი ოცზე მეტს არ ვარაუდობ. არ მიკვირს, უფრო მეტიც, ძალიან მინდება ის ტურისტები მეც დამეთვალა და ახლა ამ დისკუსიაში სერიოზული სახით ჩართვის საშუალება მომცემოდა.

ერთი კვირა გავიდა, შემოდის ლექტორი, იწყებს პლატონზე საუბარს, მე ახლა ძროხის მოწველაც ვიცი.