ერთსართულიანი ხის სახლიდან, ყეფის ხმაზე, მძიმე ნაბიჯით გამოდის. ძაღლებს ამშვიდებს და სახეს იჩრდილავს, რომ მოულოდნელ სტუმარს უკეთ დააკვირდეს. შორიდან მესალმება და ეზოში მეპატიჟება. 87 წლის რობერტ ციცქიშვილი სამცხე-ჯავახეთის სოფელ გვერდისუბნის ერთადერთი მუდმივი მცხოვრებია. წლევანდელ ზამთარს მარტო ხვდება - მეუღლე ავადმყოფობის გამო შვილიშვილებთან გადავიდა საცხოვრებლად, სეზონურად ამოსული მეზობლებიც რამდენიმე დღეში დატოვებენ ხეობას და ბარში დაბრუნდებიან.

გვერდისუბნიდან წასვლა არ უნდა - აქაც არ ვარ ცუდად და შვილიშვილებს ტვირთად რატომ დავაწვეო, ამბობს, თუმცა ელექტროენერგიის უქონლობას უჩივის, - „შარშან დამპირდნენ გაგიკეთებთო და წელს არ აკეთებენ შუქსა ჯერ. ბოსელში რომ შევდივარ, საღამოთი ვერ ვწველი ძროხასა. შუქი თუ არ გაქვს, სიბნელეში დაინახავ რამესა?!“

უშუქობასთან ერთად სოფელს უგზოობაც უჭირს. რობერტ ციცქიშვილი გვიყვება, რომ რამდენიმე კვირის წინ, მეუღლე გაუხდა ავად, მაგრამ სასწრაფოს მანქანა სოფლამდე ვერ ავიდა.

„სასწრაფოი... რომ გახდა ცუდადა კიმოთამდე ჩამოიყვანეო და კიმოთში დაგხვდებითო. აი, ეხლა წარმოიდგინე შენა, კიმოთიდანა ამოხვედი შენა და რომელი ორგანიზმი მოითმენს იმასა, რომ გადაიტანოს ეს ავადმყოფობაი. ბევრს მოხვედრია ესეთი ამბავი, რომ მკვდარი წაუყვანიათ ხოლმე აქედანა, თუ კი ორდიფერიანი და სამდიფერიანი არ ჰყავთ, რა მოხელეა ისა, აქ თუ ეგეთი მანქანა არ მისცეს“ - რობერტი კიმოთად მოიხსენიებს სოფელ ტიმოთესუბანს, სადამდეც გვერდისუბნიდან 14 კილომეტრია.

ავტორი - ჯემის კვარაცხელია