26989 
ვასო და ანატოლი მწყემსები არიან. ერთი საქართველოს მთებში, მეორე კი - მოლდოვის რესპუბლიკის სამხრეთში, კაგულის რაიონში ცხოვრობს. მათ ნება დაგვრთეს, დავკვირვებოდით მთაში მცხოვრები ადამიანების ყოველდღიურობას და ჩვენც გვენახა, რა მიზეზების გამო შეიძლება თქვას უარი ახალმა თაობამ მეცხვარეობაზე - საქმიანობაზე, რომელიც მათ მამების, პაპებისა და დიდი პაპებისგან ისწავლეს.
ანატოლი ციობანუ კაგულის რაიონის სოფელ ალექსანდრუ-იოან-კუზაში ცხოვრობს. მას დღეს რამდენიმე ასეული ცხვარი ჰყავს, თუმცა გვიყვება, რომ შეიძლება მალე ცხვრის გარეშე დარჩეს.
ვასო ღულელაური საქართველოში, თელავის რაიონის სოფელ ლალისყურში ცხოვრობს ოჯახთან ერთად. არასდროს ყოფილა ზღვაზე, რადგან ძალიან უყვარს მთები. ბედნიერია, რომ ამავეს გრძნობენ მთების მიმართ მეუღლე ნინოცა და შვილებიც - ანასტასია და საბა.
სახლში როცაა, მაშინაც კი ხშირად ფიქრობს მთებსა და ცხვრებზე, რომლებსაც დაქირავებულ მწყემსებს უტოვებს. თუმცა, ცდილობს, გული გადააყოლოს სხვა საქმეს - ხან მანქანას შეაკეთებს, ხან მწვადს შეწვავს, მეგობრებს და ნათესავებს შეკრებს.
ბოლო ოცი წლის განმავლობაში ცხვრის რაოდენობა მოლდოვის რესპუბლიკაშიც საგრძნობლად შემცირდა - დაახლოებით განახევრდა კიდეც. იგივე მოხდა საქართველოშიც. საბჭოთა კავშირის დაშლამდე საქართველოში დაახლოებით ორი მილიონი ცხვარი ჰყავდათ, ახლა კი, ეს ციფრი მილიონს ძლივს აღწევს.
წყარო: Moldova.org
